Tweede Kerstdag heb ik mijn eerste "officiële" hardloopwedstrijd gelopen: De Kerstloop in Dishoek. De voorbereiding was volgens mij goed; Ik loop al een maand of drie mee met Loopgroep Zeeland, drie trainingen per week.

Dagen voor de wedstrijd ben ik bezig geweest met welke streeftijd ik had. Ik had al vaker gehoord dat de grootste valkuil "te hard beginnen" is. Maar om te weten of je te hard begint, moet je weten hoe hard je kan gaan. Een wedstrijd loop je sneller dan een training, maar hoeveel sneller ?
Nachten heb ik er wakker van gelegen... Nou ja, in elk geval 1 nacht, de nacht voor de wedstrijd, zeker twee uur...

En omdat ik geen sportman pur sang ben, heb ik op Eerste Kerstdag ook heerlijk genoten, met veel eten en de nodige alcoholische versnaperingen... Niet echt optimaal voor een wedstrijd, maar ach...

Op de startlijn is het druk (voor een kleinschalig loopevenement). Ik wist niet dat er lokaal zoveel mensen op Tweede Kerstdag willen gaan hardlopen. Ik zoek een plaatsje helemaal achteraan, waar ik nog een paar clubgenoten zie. Wat duurt wachten op het startschot trouwens lang ! Zeker als dat een kwartier later valt dan gepland.

Maar daar is het PANG; Ik start mijn stopwatch en mijn Looptijden-app, nog negen kilometer te gaan. "Rustig aan" denk ik nog, maar het tempo dat we beginnen te lopen, is niet mijn tempo, ik wil harder. Ik haal iemand rustig in. He, dat bevalt me wel. Nog iemand inhalen dan maar.

Na een kilometer of twee moeten we de duinopgang op. Metertje of 200 met een stijgingspercentage van 15 graden, voelt als 500 meter van 30 graden. Maar gelukkig is het een thuiswedstrijd, dus trainen we hier ook op. "Denk aan je techniek en naar boven lopen" gaat er door mijn hoofd. De volgende twee kilometer is over een wandelpad door de duinen, lekker hobbelig, vals plat. Maar wat een uitzicht over strand en zee aan de ene kant en een paar bomen die wij hier bos noemen aan de andere kant. Vervolgens vanaf het keerpunt weer een paar kilometer onderlangs de duinen terug en jawel, de duinen over. Want een stukje strand hoort er (blijkbaar) bij.

Nou is lopen over het strand (nog niet echt) mijn ding. Ik loop meestal op verharde ondergrond. Maar tijdens een wedstrijd met enkele honderden deelnemers, achteraan beginnen en dan het strand op gaan, is pittig. Ondanks het lage water en brede strand is de plek waar je wil lopen redelijk mul zand...

In de verte doemt een strandtent op, "Gelukkig... Dat zal de finish zijn... Waarom loopt iedereen nou door, oh we moeten de volgende hebben..." zijn vlagen die door mijn hoofd gaan. Want dat hardlopen je hoofd leeg maakt is bekend, maar dat je dan niet meer helder na kan denken is een nieuwe ervaring voor me. Misschien dat het ook wel komt omdat erg moe ben. De laatste kilometer over het zand krijg ik het niet meer voor elkaar om mijn voorgangers in te halen, ik ga stuk en ik ga door... Totdat ik zie dat de sliert renners het mulle zand opgaat en naar rechts afbuigt... De FINISH!
Juist op dat moment staan er nog clubgenoten op het strand en ze roepen "Gaat het nog Robby ?" "Ja tuurlijk, de finish is in zicht..." probeer ik nog te roepen en versnel nog een beetje. Mijn eindspurt... door het mulle zand... 53:55 op de klok... 48:33 op mijn stopwatch... "Ik kan het niet maken om hier neer te vallen, even doorlopen en een plekje zoeken" denk ik. Vlakbij is een hekje, daarmee kan ik mezelf staande houden. Ineens begrijp ik sporters die na de finish moeten overgeven... Ik hou me in, want daar komen mijn vrouw en dochter al aangelopen... "Niet de eerste, maar wel de beste" roept ze me toe.

En zo voel ik het ook, ik heb gewonnen (van mezelf) !

PS: Binnen 5 minuten was ik een soort van hersteld en kon ik opnieuw de duinovergang over om naar de auto te gaan...