Het snelle 21 km drama.
Op het schema staat een snelle 21. De meeste doen die tijdens de CPC-loop in Den Haag morgen. Anderen hebben er voor gekozen om liever een trail in Antwerpen, of doen mee met de massaloop vanuit Oostkapelle.
Maar ik niet. Ik kies er (noodgedwongen) voor om alleen mijn rondje te gaan doen.
Eigenlijk had ik vanmorgen al beter moeten weten; Ik had geen zin om op te staan, laat staan om te gaan hardlopen. Maar na alle mogelijke manieren van tijdrekken was ik er om kwart over tien klaar voor, mijn snelle 21. Ik had bekeken dat die op ongeveer 11,5 km gelopen moest worden. Meestal heb ik vanaf huis een kleine kilometer nodig om een GPS-lock te krijgen maar vandaag had ik die al binnen enkele seconden. Lekker want dan telt de eerste stap ook ;-)
Nadeel van direct GPS hebben is wel dat je gelijk aan de bak kan, geen tijd te verdoen met rustig inlopen en excuses...
Binnen een kilometer wist ik het al, dit was zwaar, maar enkel winnaars zetten door, dus niet zeiken en door ! Na vijf kilometer op tempo gelopen te hebben was ik al helemaal leeg. Geen fut meer in de benen en boeren tot je er bijna van moet overgeven... Lekker begin dus... Tegen mijn zin in dus maar een stukje wandelen... En weer door!
Volhouden en opgeven, doorgaan en wandelen. Looser en quiter. Volhardend en tot het gaatje gaan.
Mentaal gebroken ga ik toch door. Ik besef dat ik nu de man met de hamer eigenlijk al ontmoet heb. Dit is dus eigenlijk een hele mooie marathon training. Dus wat kan me nu nog breken ? Nou die man blijkt niet alleen te werken. De eerste mogelijkheid om te stoppen heb ik links laten liggen, de tweede, derde en vierde ook. Maar op een gegeven moment lijkt 21 zo ver dus heb ik een stukje van mijn originele route afgesneden. Nou ja een alternatieve route genomen. Ondanks dat mijn benen absoluut niet willen en dan mijn maag zich ieder kwartier een keer of drie wil omdraaien blijf ik doorgaan... Wandelen en hardlopen wisselen elkaar af, mijn tempo is uiteraard ook al een stuk(je) afgezakt en ligt rond de tien.
In plaats van de kortste route naar huis wil ik nog even het strand op. Ik ben niet gaan hardlopen om na een uurtje alweer naar huis te gaan. Hoe slecht het me ook afgaat, ik wil meer. Dit is een mentale training besef ik. Dus stop met wandelen en ga hardlopen. Dat lukt een paar minuten en dan ben ik weer leeg. Dus minuutje wandelen dan maar... Misschien is het na vijf kwartier martelen wel een idee om een gelletje te nemen. Of je knapt er van op, of je gaat er van over je nek...
Gelukkig niet het tweede, hoewel ik ook niet echt opknapte, loop ik door. De duinen zijn in zicht. Lang geleden voor mijn gevoel dat ik hier heb gelopen... In gedachten was het veel leuker om hierover te lopen. Welke malloot gaat er nu duinen pakken als het niet lekker gaat ? Ga het strand op... Ook dat was niet zo'n goede keus Robby, want je zakt behoorlijk weg... Leeg en uitgeput geniet ik dan weer wel van de branding, maar daar kom je hier niet voor, door! De zweep erover... Wat moeten al die Duitsers wel niet van je denken, met je profi Camelbakje gaan wandelen...
Gelukkig, de Boulevard komt in zicht, nog maar een stukje... Een voorzichtige blik op mijn klokje doet me toch wel versteld staan; ruim vijftien kilometer in anderhalf uur. Totaal geen snelle 21, maar zeker ook niet zo slecht als ik had gedacht... Wandel maar een stukje om op adem te komen... En weer door!
Ken je dat gevoel dat je niet wil afgaan ? Dat je niet wil wandelen op de boule, maar dat je niet weet hoe je anders thuis moet komen ? Ik wel ! Dat voelt als een afgang, maar je hebt geen keus, je kan niet meer anders.
Thuis aangekomen was ik helemaal leeg. Gelukkig was dat "zieke" gevoel ook vrij snel verdwenen en ondanks dat ik nog geen fut heb kan ik alweer wel wat leuks over deze run bedenken. Of eigenlijk twee dingen; ten eerste was het een PR. Namelijk de zwaarste K*T-loop-training die ik ooit gedaan heb. En ik heb een liedje gevonden wat mijn gevoel bij de training prima beschrijft.... Nou ja.... Volgens mij zingen ze "Need you", maar ik hoorde toch echt "Mietje !" (en dat drie minuten lang).
Wees gerust, volgende keer luister ik waarschijnlijk weer beter naar mijn lichaam en ga ik lekker wat anders doen. Vandaag ben ik blij met deze training; Doelen stellen en bijstellen !